REKLAMA
Automatycznie wyświetlimy artykuł za 10 sekund
Przejdź do artykułu
Reklama
Reklama
fot. T. Poźniak
W ostatnim czasie, przy okazji zaskakującej decyzji parlamentu o skierowaniu do dalszych prac sejmowych projektu ustawy autorstwa Solidarnej Polski, zaostrzającego przepisy antyaborcyjne dość dużo mówiło się o wolności sumienia posłów. Kilkudziesięciu posłów PO zagłosowało za tym projektem, wbrew stanowisku kierownictwa klubu. Zrobiło się wokół tego niemałe zamieszanie, niektórzy posłowie z dumą eksponowali swą samodzielność, powoływali się na klauzulę sumienia, wyrażali satysfakcję z tego, iż należą do partii, która pozostawia im swobodę w sprawach światopoglądowych. Ale trochę później po reprymendzie ze strony premiera, w kolejnym głosowaniu w tej sprawie projekt Solidarnej Polski sejm odrzucił, zaś zdecydowana większość posłów PO, którzy pierwotnie poparli projekt, tym razem była przeciw.
Jedynie kilku wytrwało przy wcześniejszej postawie, inni jak na przykład John Godson mało przekonująco wyjaśniali zmianę swego stanowiska. Wszyscy jednak podkreślali jako coś szczególnie cennego, że i tym razem nie było dyscypliny klubowej przy głosowaniu, że nie „ łamano sumień” . Zresztą posłowie innych partii również często wskazują, jak bardzo ważne jest dla nich zachowanie swobody decyzji w takich sprawach i już chyba dość powszechnie przyjmuje się, iż tak właśnie być powinno.
Ja jednak uważam, że właśnie być nie powinno, że mankamentem naszego politycznego obyczaju, stało się uznanie, iż niedopuszczalne jest egzekwowanie dyscypliny partyjnej w sprawach światopoglądowych. Przecież to właśnie wspólne poglądy w takich sprawach powinny być osią, wokół której organizują się podmioty polityczne. Jeżeli ludzie myślą to samo w sprawach dotyczących życia poczętego, zapłodnienia in vitro, eutanazji, związków partnerskich, praw mniejszości, podstawowych praw socjalnych i politycznych wywodzonych z określonego systemu wartości, roli wiary i Kościoła w życiu społeczny i politycznym, tradycji narodowej, to powinni być w jednej partii, gdzie mają szansę dobrze ze sobą współpracować i głosować w parlamencie naprawdę zgodnie ze swoimi poglądami i sumieniem. Trzeba pamiętać, że społeczne, ekonomiczne i polityczne konsekwencje dokonywanych w tych sprawach wyborów, przełożone na treść ustaw są ogromne, dotykają często wszystkich obywateli i to w sposób bardzo istotny.
Ja jednak uważam, że właśnie być nie powinno, że mankamentem naszego politycznego obyczaju, stało się uznanie, iż niedopuszczalne jest egzekwowanie dyscypliny partyjnej w sprawach światopoglądowych. Przecież to właśnie wspólne poglądy w takich sprawach powinny być osią, wokół której organizują się podmioty polityczne. Jeżeli ludzie myślą to samo w sprawach dotyczących życia poczętego, zapłodnienia in vitro, eutanazji, związków partnerskich, praw mniejszości, podstawowych praw socjalnych i politycznych wywodzonych z określonego systemu wartości, roli wiary i Kościoła w życiu społeczny i politycznym, tradycji narodowej, to powinni być w jednej partii, gdzie mają szansę dobrze ze sobą współpracować i głosować w parlamencie naprawdę zgodnie ze swoimi poglądami i sumieniem. Trzeba pamiętać, że społeczne, ekonomiczne i polityczne konsekwencje dokonywanych w tych sprawach wyborów, przełożone na treść ustaw są ogromne, dotykają często wszystkich obywateli i to w sposób bardzo istotny.
ZOBACZ TAKŻE
Reklama
Partie idące do wyborów powinny więc czytelnie określać swe stanowisko w najważniejszych sprawach światopoglądowych, tak, aby wyborcy mogli identyfikować te z nich, które najbardziej odpowiadają ich poglądom. Wiarygodność prezentowanych przez partie postaw i poglądów powinna być gwarantowana właśnie możliwością egzekwowania dyscypliny partyjnej. Chodzi o to, aby unikać takich sytuacji, kiedy wyborca głosujący na określonego posła z danej partii, prezentującego odpowiadające wyborcy poglądy, za sprawą partyjnych kolegów owego posła, dostanie produkt ustawowy kompletnie odmienny od tego, czego oczekiwał. Dzisiaj bowiem tak naprawdę nie bardzo wiadomo, co jest osią gromadzenia się ludzi w wielu partiach, ich charakter zaczyna przypominać zmieniającą się magmę. Programy partyjne budowane zaczynają być wedle wskazań sondaży i reguły „ dla każdego coś miłego”, przy jednoczesnym łatwym zapominaniu tego, co się wcześniej mówiło. Skąd wyborca ma wiedzieć, czego się po partii spodziewać w ważnych dla niego sprawach, jeśli każdy poseł powołując się na klauzulę sumienia, może zrobić, co zechce? Argumenty o zakazie łamania sumień nie brzmią moim zdaniem poważnie, jeśli wziąć po uwagę, że najsurowsze konsekwencje, jakie mogą dotknąć posła w razie złamania dyscypliny w głosowaniu, to usunięcie z klubu. Nie jest to wielka cena za obronę swych poglądów, a poza tym jak się w ważnych sprawach myśli inaczej niż partyjni koledzy, to może lepiej się rozstać.
Pamiętam, ile oburzenia wywołała kiedyś wypowiedź arcybiskupa Michalika, której sens był taki, że katolik powinien głosować na katolika, Żyd na Żyda, a ateista na ateistę. Może istotnie nie brzmiało to najlepiej, ale myślę, że w trochę innym, szerszym znaczeniu byłoby to uzasadnione. Ale kto dzisiaj w świecie postpolityki zwraca uwagę na światopogląd?
Reklama
Reklama
KRAJ
ŚWIAT
Reklama
Rozwiń
