REKLAMA
Automatycznie wyświetlimy artykuł za 10 sekund
Przejdź do artykułu
Reklama
Reklama
Celebryci drugiej polowy XX wieku byli znani jako wybitni artyści, intelektualiści, dziennikarze telewizyjni. Niegrzeczny chłopiec Marek Hłasko, tajemniczy Leopold Tyrmand, seksowny Jan Nowicki czy elegancki Andrzej Łapicki byli ikonami. Ówczesna skandalistka Kalina Jędrusik dzisiaj nie miałaby żadnych szans na znalezienie się na pierwszej stronie tabloidu. Celebryci PRLu otoczeni byli uwielbieniem, sporo o nich plotkowano, ale prywatne życie starannie chronili przed mediami. Na swoją pozycję pracowali intensywnie korzystając z talentów, którymi obdarzyła ich natura. To prawda, że towarzyszyły im tabuny pięknych kobiet i przy każdej okazji wypijali morze wódki. Stefan Kisielewski tłumaczył to szarą PRLowską rzeczywistością - pili, aby zmniejszyć swoje wymagania wobec życia.
Gombrowicz był przekonany, że w Polsce w owym czasie łatwiej było znaleźć pisarza bez pióra niż bez kieliszka.
ZOBACZ TAKŻE
Reklama
Zdaję sobie sprawę z tego, że mam sporo sentymentu do tamtych lat, ale nie ulega dla mnie wątpliwości, że Agnieszka Osiecka, Beata Tyszkiewicz, Maklakiewicz czy Himilsbach byli postaciami dużo ciekawszymi niż dzisiejsze gwiazdy brylujące w mediach.
O nich pamiętamy, mimo że minęło sporo czasu, o pani Natalii Siwiec zapomnimy po jednym sezonie. Moje poczucie dobrego smaku z trudem znosi fakt, że granica pomiędzy tym co prywatne i publiczne zniknęła. Można rozebrać się przed kamerą tylko do naga, bardziej się nie da. Natomiast publiczne pranie prywatnych brudów coraz bardziej się opłaca.
Intelektualista to człowiek, który promuje wartościowe idee, prezentuje prawdy ogólne, starając się to robić w sposób ciekawy i czasem zabawny.
Okazuje się, że w XXI wieku jedynie intelektualna auto kompromitacja przysparza sławy. Pisarka Kinga Dunin na swoim profilu na Facebooku zażądała od swojego partnera, również pisarza - zwrotu długu. On na tym samym portalu kazał jej spierdalać i wyznał ze smutkiem, że Kinga go zgwałciła.
Znany dziennikarz Rafał Ziemkiewicz obrzydliwie komentując na Twitterze historię zakonnika oskarżonego o gwałt na nieprzytomnej dziewczynie napisał: „ No cóż, kto nigdy nie wykorzystał nietrzeźwej, niech pierwszy rzuci kamieniem”. Subtelny chłop.
Pisarz Wojciech Kuczok publicznie się pochwalił, że z swoją żoną Agatą Passent namiętnie uprawiali seks przez pół roku, nieomal nie wychodząc z łóżka. Godne zazdrości, ale czy wszyscy muszą o tym wiedzieć?
Pani Jadwiga Staniszkis uważała za konieczne opowiedzieć po trzydziestu latach o tym, jak ją traktował świętej pamięci mąż Ireneusz Iredyński „ Bił mnie smyczą, czy pękiem kluczy, karał mnie, ale to była taka gra między nami”
Reklama
Celebryci XXI wieku są ludźmi pozornego sukcesu, znani są jedynie z tego, że są znani. Dla jednodniowej sławy są gotowi podpalić stos, na którym siedzą. Rozumiem, że media potrzebują ciągle nowego skandalizującego surowca, który w dobie cywilizacji obrazkowej będzie się dobrze sprzedawał. Co mnie przeraża, to eskalacja drastyczności poczynań, dzięki którym można zaistnieć. Wynika to z postępującego lenistwa umysłowego naszego społeczeństwa. Nie interesują nas profesjonalne opinie czy debaty. Jedynie konflikt, skandal, skrajne emocje są w stanie jeszcze na chwilę przyciągnąć naszą uwagę. Zrozumiały i narastający wyścig mediów o uwagę odbiorcy nie wróży nic dobrego. Moim zdaniem za dziesięć lat będzie obrzydliwiej niż dzisiaj, ale za to dużo bardziej intensywnie. Bagienko celebrytów sprzedających własną i cudzą intymność będzie niestety coraz mocniej śmierdziało.
Reklama
KRAJ
ŚWIAT
Reklama
Rozwiń
