REKLAMA
Automatycznie wyświetlimy artykuł za 10 sekund
Przejdź do artykułu
Reklama
Reklama
fot. Anna Koniecka
GALERIA ZDJĘĆ
Jaki udział w kształtowaniu demokracji mają kobiety? W walce o podstawowe prawo do równego traktowania każdego człowieka bez względu na jego płeć, narodowość, wyznanie, wykształcenie czy status materialny. Historię polityczną świata pisali i piszą przede wszystkim mężczyźni, wykazujący naturalną a także kulturową skłonność do ukrywania albo przynajmniej marginalizowania aktywnej roli kobiet w życiu społecznym. Mimo to warto się pokusić o odpowiedź, zwłaszcza że demokracja i walka o nią, chociaż przybiera różne oblicza w różnych krajach, ma przecież wspólny cel. A kobiety są coraz bardziej solidarne w dążeniu do tego celu.
Punktem wyjścia do szukania chociażby cząstkowej odpowiedzi może być lawina kobiecej aktywności – jak uszczypliwie męskie lobby nazywa cykl konferencji krajowych i międzynarodowych organizowanych zwłaszcza ostatnio przez kobiety lub z myślą o sprawach dla nich najpilniejszych. Chodzi nie tylko o prawo kobiety do bycia człowiekiem i to we wszystkich aspektach człowieczeństwa, lecz także o prawo do uczestniczenia na zasadach partnerskich w życiu zawodowym i politycznym.
Demokracja z twarzą zakrytą czadorem
Punktem wyjścia do szukania chociażby cząstkowej odpowiedzi może być lawina kobiecej aktywności – jak uszczypliwie męskie lobby nazywa cykl konferencji krajowych i międzynarodowych organizowanych zwłaszcza ostatnio przez kobiety lub z myślą o sprawach dla nich najpilniejszych. Chodzi nie tylko o prawo kobiety do bycia człowiekiem i to we wszystkich aspektach człowieczeństwa, lecz także o prawo do uczestniczenia na zasadach partnerskich w życiu zawodowym i politycznym.
Demokracja z twarzą zakrytą czadorem
ZOBACZ TAKŻE
Reklama
Kobiety irańskie pod względem zawodowym są traktowane na równi z mężczyznami, 65 proc. studentów na uniwersytetach, to kobiety. Prowadzą samochody, działają w biznesie, są naukowcami, lekarkami, lecz - jak mówi Maryam Hosseinkhan, dziennikarka, członkini Kobiecego Centrum Kulturalnego w Iranie – tutaj kończy się wolność osobista. Dlatego Kampanię na rzecz Równości uważa za największy sukces w stuletniej walce o prawa irańskich kobiet. Wolontariusze tego pokojowego ruchu reformatorskiego chcą zebrać milion podpisów pod petycją przeciwko dyskryminacji kobiet (irańskie prawo dopuszcza m.in. karę śmierci przez ukamienowanie). Pomimo represji i aresztowań wolontariuszek zbierających podpisy pod petycją, akcja trwa. - Staramy się też podjąć debatę z mężczyznami, tłumaczymy im, że poszanowanie praw kobiet nie leży tylko w interesie ich samych, ale również mężczyzn – podkreśla Maryam Hosseinkhan.
– Najważniejszą rzeczą, jakiej nauczyła nas Republika Islamska, jest to, że wolność nic nie znaczy, jeśli się nie da człowiekowi prawa ani możliwości do jej pełnej realizacji – mówiła amerykańskim dziennikarzom Azar Nafisi, irańska pisarka i wykładowczyni, która wyemigrowała do USA. Zanim podjęła decyzję o opuszczeniu Iranu, przez dwa lata organizowała tajne komplety literackie w swoim domu, na które przychodziły kobiety z różnych środowisk, także jej dawne studentki. Ucieczka w świat książek stała się dla nich namiastką wolności. W Iranie demokracja ma twarz zakrytą czadorem – mówi niegdysiejsza słuchaczka wykładów Azar Nafisi.
Krzyk rozpaczy
Nigdy nie zapomnę starej kobiety z przedmieść Banja Luki, która wybiegła z na wpół zburzonego domu, krzycząc: „Gdzie jest mój syn?! Gdzie mój mąż?! Pomóżcie mi odnaleźć chociażby ich trupy...”
Reklama
Nie zapomnę, jak lekarka ze szpitala w Banja Luce błagała o trochę mleka w proszku dla niemowląt. To był „lek” na wagę życia. - My tu próbujemy ratować wszystkie dzieci potrzebujące pomocy, nieważne - serbskie czy muzułmańskie – mówił ordynator oddziału dziecięcego. Potem poszliśmy na cmentarz, gdzie w mogiłce, która jeszcze nie zdążyła porosnąć trawą, pochowano ośmioro niemowląt. Udusiły się, bo nie można było zdobyć dla nich tlenu z powodu wojny toczonej wtedy na Bałkanach, nie wiadomo do dziś - w czyim interesie.
Demokracja przywieziona na czołgach jest karykaturą demokracji (vide Bośnia, Kosowo, Irak). To, czego naprawdę potrzebują Irańczycy z zagranicy to autentyczne wsparcie dla demokratycznych ruchów, polegające na rzetelnym informowaniu o nich społeczności międzynarodowej.
Problem w różnych skalach
Problem w różnych skalach
- My, w Polsce, narzekamy na to, że za mało jest kobiet aktywnych w życiu politycznym i społecznym. Mówimy o tym, że chcemy 50 proc. udziału we władzach. A w Iranie trwa walka o prawa człowieka, prawa do decydowania o życiu swoim i swoich dzieci – mówiła podczas konferencji „Kobiety solidarne dla demokracji” Jolanta Kwaśniewska.
Gdyby iść dalej tym tokiem rozumowania, naszą sytuację należałoby uznać za wręcz luksusową. Tyle że takie porównania, chociaż ze szlachetnych pobudek czynione, są dość niefortunne. Przede wszystkim z uwagi na skalę problemów, z jakimi muszą się mierzyć kobiety w różnych rejonach świata.
Według Amnesty International – każdego roku rytualnym obrzezaniem zagrożone są dwa miliony dziewczynek. Nie tylko w Somalii, gdzie okalecza się już pięciolatki; brak danych, ile z nich na skutek tego umiera. To jest wciąż temat tabu, zwłaszcza że dotyczy również – paradoksalnie - krajów wysoko rozwiniętych, w których żyją wg własnych zasad i obyczajów także rzesze emigrantów. Czternaście lat temu słynna modelka somalijskiego pochodzenia Waris Dirie, po raz pierwszy ujawniła na forum ONZ dramat somalijskich dziewcząt. I świat się oburzył, ale umiarkowanie, tzn. coraz więcej krajów uznaje ten okrutny obyczaj za przestępstwo i coraz więcej mężczyzn nie chce okaleczonych w tak straszliwy sposób dziewcząt za żony. Coraz więcej takich kobiet ma odwagę mówić publicznie o swojej traumie, tylko co z tego?
Prawda o kobietach na świecie: więcej umiera ich (w wieku od 15 do 44 lat) na skutek przemocy niż na raka, malarię i z powodu wypadków drogowych. A konflikty zbrojne i brak politycznej stabilności prowadzą do coraz większego natężenia wszystkich form przemocy, w tym gwałtów i innych form przemocy seksualnej – alarmuje Amnesty International.
Państwo kobiet
Gdyby iść dalej tym tokiem rozumowania, naszą sytuację należałoby uznać za wręcz luksusową. Tyle że takie porównania, chociaż ze szlachetnych pobudek czynione, są dość niefortunne. Przede wszystkim z uwagi na skalę problemów, z jakimi muszą się mierzyć kobiety w różnych rejonach świata.
Według Amnesty International – każdego roku rytualnym obrzezaniem zagrożone są dwa miliony dziewczynek. Nie tylko w Somalii, gdzie okalecza się już pięciolatki; brak danych, ile z nich na skutek tego umiera. To jest wciąż temat tabu, zwłaszcza że dotyczy również – paradoksalnie - krajów wysoko rozwiniętych, w których żyją wg własnych zasad i obyczajów także rzesze emigrantów. Czternaście lat temu słynna modelka somalijskiego pochodzenia Waris Dirie, po raz pierwszy ujawniła na forum ONZ dramat somalijskich dziewcząt. I świat się oburzył, ale umiarkowanie, tzn. coraz więcej krajów uznaje ten okrutny obyczaj za przestępstwo i coraz więcej mężczyzn nie chce okaleczonych w tak straszliwy sposób dziewcząt za żony. Coraz więcej takich kobiet ma odwagę mówić publicznie o swojej traumie, tylko co z tego?
Prawda o kobietach na świecie: więcej umiera ich (w wieku od 15 do 44 lat) na skutek przemocy niż na raka, malarię i z powodu wypadków drogowych. A konflikty zbrojne i brak politycznej stabilności prowadzą do coraz większego natężenia wszystkich form przemocy, w tym gwałtów i innych form przemocy seksualnej – alarmuje Amnesty International.
Państwo kobiet
Reklama
Panuje dość powszechny pogląd, że dopominanie się o większy udział Polek w życiu politycznym jest kolejną fanaberią feministek. A więc – w rozumieniu m.in. Rzecznika Praw Obywatelskich RP - kobiet niespełnionych w życiu rodzinnym i osobistym. Mówiąc dosadniej – sfrustrowanych, samotnych i nieszczęśliwych sekutnic, próbujących leczyć swoje kompleksy poprzez aktywność publiczną. Demokracja w Polsce jest rodzaju męskiego – stwierdziła prof. Maria Janion w wykładzie otwierającym w czerwcu br. Kongres Kobiet Polskich. Zorganizowany z inicjatywy Jolanty Kwaśniewskiej, Henryki Bochniarz i prof. Magdaleny Środy po to, żeby określić bariery, będące przyczyną widocznych i niewidocznych nierówności w statusie kobiet i mężczyzn.
Niewątpliwie potrzebna jest nam nowoczesna polityka równouprawnienia płci i parytety jako jej narzędzie. Ale dopełnieniem transformacji ustrojowej musi być także transformacja symboliczna. Ten kulturowy wysiłek wciąż mamy przed sobą.
Polka w życiu politycznym
Polka w życiu politycznym
Jaki jest udział polskich kobiet w życiu politycznym? Może to zabrzmi złośliwie, ale jest on mniejszy niż w Rwandzie w 2003 roku, gdzie 18 procent najwyższych stanowisk rządowych zajmowały kobiety. Cztery z nich były ministrami, zaś prezydent tego afrykańskiego państwa rozpromieniał się, gdy słyszał pytanie o rolę kobiet w zarządzaniu. Zapewniał, że zachęca je do brania odpowiedzialności za losy kraju i przestrzega przed poleganiem tylko na mężczyznach.
W kraju nad Wisłą 80 proc. posłów to mężczyźni. W Senacie - 92 proc. (udział kobiet w parlamentach na świecie: Polska zajmuje 55 miejsce na 188 krajów.)
Mężczyźni nadają kształt polskiej polityce; decydują o tym, na co wydać pieniądze z budżetu (chętniej na Euro 2012 niż na rozwiązywanie pilnych problemów socjalnych, które ich tak naprawdę nie obchodzą, albo ich nie rozumieją). Mężczyźni mają lepsze kwalifikacje do rządzenia? A cóż to znaczy? Kobiety, nie dość że są lepiej wykształcone to jeszcze są z natury bardziej odpowiedzialne. Nie traktują też powierzonych zadań ambicjonalnie i nie skupiają się na osobistych karierach, zamiast powierzone zadania rozwiązywać.
W kraju nad Wisłą 80 proc. posłów to mężczyźni. W Senacie - 92 proc. (udział kobiet w parlamentach na świecie: Polska zajmuje 55 miejsce na 188 krajów.)
Mężczyźni nadają kształt polskiej polityce; decydują o tym, na co wydać pieniądze z budżetu (chętniej na Euro 2012 niż na rozwiązywanie pilnych problemów socjalnych, które ich tak naprawdę nie obchodzą, albo ich nie rozumieją). Mężczyźni mają lepsze kwalifikacje do rządzenia? A cóż to znaczy? Kobiety, nie dość że są lepiej wykształcone to jeszcze są z natury bardziej odpowiedzialne. Nie traktują też powierzonych zadań ambicjonalnie i nie skupiają się na osobistych karierach, zamiast powierzone zadania rozwiązywać.
Reklama
W wielu krajach, nie tylko europejskich, parytety na listach wyborczych są. Przykład norweski pokazuje, że już 35 proc. kobiet w parlamencie sprawia, że marginalizowane wcześniej ich problemy znalazły się w głównym nurcie polityki.
Reklama
KRAJ
ŚWIAT
Reklama
Rozwiń
