REKLAMA
Automatycznie wyświetlimy artykuł za 10 sekund
Przejdź do artykułu
Reklama
Reklama
Anna Skiba. Fot. Tadeusz Poźniak,
- Straciłam rodziców bardzo wcześnie – mówi radna Rzeszowa Anna Skiba. – Może dlatego w święta nic się dla mnie tak nie liczy, jak bycie razem z najbliższą rodziną. Bo najważniejsze jest nie to, co „wydarza się” na stole, ale pomiędzy ludźmi. Jolanta Sawicka, wicewojewoda podkarpacki, która rodzinę poczęstuje żurem wg 100-letniego przepisu, podkreśla: - Wielkanoc to dobry czas, by zastanowić się, ile miłości możemy dać drugiemu człowiekowi każdego dnia. To jest przecież sedno naszej chrześcijańskiej kultury.
Anna Skiba, radna Rzeszowa i szefowa przychodni stomatologicznej Periocentrum, to rzeszowianka z prapradziada, więc korzeniami mocno tkwi w tradycjach wielkanocnych związanych ze stolicą Podkarpacia. Zmodyfikowały je dziesięciolecia i obyczajowe przemiany, ale na świąteczny stół i do koszyczka ze święconką ona zawsze wyciąga z szafy wykrochmalone serwety, które wyszywała jej mama.
TO MOŻE CIĘ ZAINTRESOWAĆ
Reklama
- Straciłam rodziców bardzo wcześnie – mówi. – Może dlatego w święta nic się dla mnie tak nie liczy, jak bycie razem z najbliższą rodziną. Teraz to pragnienie jest jeszcze wzmocnione, ponieważ jestem w trakcie leczenia choroby nowotworowej, a to sprawa, że jeszcze bardziej ceni się czas z kochanymi osobami. Dumna jestem z miłości, która panuje w mojej rodzinie, z tego, że moi synowie pozostają swoimi najlepszymi przyjacielami. Najważniejsze, abyśmy siedzieli razem przy jednym stole, abyśmy razem jedli posiłki, celebrując te chwile bez pośpiechu. Wyłączamy się na ten czas ze świata zewnętrznego. Telefony idą w odstawkę. Jesteśmy tylko dla siebie. Owszem, włączamy telewizję, chociaż ten specyficzny świąteczny program już dobrze znamy, ale razem dobrze się przy tym wszystkim bawimy.
Minimalizm, ale z żurkiem i babką
Młodsze pokolenie - dwóch synów i córka chrzestna Lea – to świąteczne bycie razem też uwielbiają. – Z kilkuletnią Leą farbuję wcześniej jajka – sokiem z buraka na czerwono, wodą z kurkumą na żółto. Malujemy je potem flamastrami albo farbkami. To jedne z niewielu przygotowań, jakie robię. Wielkiego sprzątania nie muszę organizować, bo sprzątam dom przez cały rok. Nie myję więc na gwałt okien, nie trzepię dywanów. Wcześniej robię zakupy – kupuję tylko te produkty, których potrzebuję do ustalonego wcześniej menu. A owo menu jest bardzo minimalistyczne.
Na świąteczne śniadanie w domu Anny Skiby będzie żurek, biała kiełbasa, jaja z chrzanem i babka. – Sama gotuję żurek, piekę białą kiełbasę i robię sałatkę. Ale nie będzie to tradycyjna jarzynowa, bo często ją robię, podobnie jak niedzielny rosół, więc dla odmiany ustaliliśmy, że w tym roku na święta przyszykuję sałatkę z kurczakiem i ananasem.
ZOBACZ TAKŻE
Reklama
W Wielką Sobotę Anna Skiba i Lea zaniosą koszyczek ze święconką do kościoła. Będzie w nim chrzan, baranek, jajeczko i króliczek z czekolady. – Ale smakołyki z koszyka będzie wolno zjeść dopiero w Wielką Niedzielę. To tradycja, której jesteśmy wierni. Serwetka w koszyku przypomina mi moją mamę. Myślę, że dzięki temu ona też z nami jest w te święta.
Wielkanoc niesie refleksję: ile daję drugiemu człowiekowi?
Jolanta Sawicka, wicewojewoda podkarpacki, rodzinnie związana jest ze Śląskiem i Podkarpaciem.
– Tradycje wielkanocne w obu regionach są podobne – zauważa, podkreślając, że najważniejszy jest dla niej wymiar duchowy i chrześcijańska wymowa tych świąt. – Niosą nam one Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu Pańskim i o nieskończonej miłości Boga do człowieka – to jest dla mnie sedno tego święta, podczas którego spotykamy się z rodzinami, osobami bliskimi przy wspólnym świątecznym stole. Jak kolację wigilijną rozpoczynamy od podzielenia się opłatkiem, tak podczas wielkanocnego śniadanie dzielimy się jajkiem, symbolizującym zwycięstwo życia nad śmiercią, i składamy sobie życzenia. Na ten moment zatrzymujemy się wreszcie. Na co dzień zajęci mnóstwem spraw, teraz możemy pomyśleć o tym, co jest w życiu ważne, czy mamy w sobie tyle miłości, by podać ją drugiemu człowiekowi. Pewnym sprawdzianem jest tocząca się od roku wojna. Myślę, że pomagając uchodźcom z Ukrainy, zdaliśmy egzamin z człowieczeństwa, a także z chrześcijaństwa, z którego wartości i tradycji wyrośliśmy – z tego przesłania, że jesteśmy tyle warci, ile ofiarujemy drugiemu.
Reklama
Jolanta Sawicka. Fot. PUW w Rzeszowie
To święta powiązane z wiosną, kiedy wszystko budzi się do życia, co dodatkowo wzmacnia ich radosny wydźwięk. – W Wielka Sobotę wyruszam na święcenie pokarmów z moimi dwiema wnuczkami. Każda z nas ma koszyk. Każdy koszyk musi być pięknie przybrany. To wspólne wyjście wprawia nam wielką przyjemność – mówi wicewojewoda.
- Po powrocie zabiorę się za gotowanie świątecznego żurku, który musi być podany na śniadanie w Wielką Niedzielę. Gotuję go wg przepisu mojego dziadka, przekazywanego w naszej rodzinie już od 100 lat. To tradycyjny żur na białym winie. Wino dodaje się już pod sam koniec gotowania. Troszeczkę, tak, aby żur miał idealny smak. Robię go tylko raz w roku, właśnie na Wielkanoc, nie ulegając prośbom córki, która chciałaby go próbować częściej. Chcę zachować wyjątkowość świąt. W tym żurze jest chrzan i boczek, i przysmażona kiełbasa i majeranek, jajko. Na stole świątecznym stanie także sałatka jarzynowa, pieczeń z indyka i pasztet z gęsi, który przygotuje córka. Ze słodkości na pewno będzie gotowany sernik z czekoladową polewą, który nauczyła mnie robić babcia. To także stary, stuletni już przepis.
Świąteczne menu powstaje na bazie regionalnych produktów od miejscowych rolników. Takie rarytasy Jadwiga Sawicka kupuje na świątecznym kiermaszu w Przemyślu. Rolnicy sprzedają na nim tradycyjne polskie wędliny, a panie z kół gospodyń wiejskich kuszą świątecznymi ciastami i babkami. Można u nich kupić także wielkanocne stroiki, tradycyjne pisanki. - Lubię tam być, bo to także okazja do złożenia świątecznych życzeń - mówi wicewojewoda.
Reklama
W rodzinie pani wicewojewody pisanki również się robi, bo to jedno z ulubionych zajęć jej wnuczek. – W tym roku dziewczynki wykonały je także w szkole i przedszkolu. W domu nauczyły się, jak zabarwić jajko na piękny brązowy kolor gotując je w łupinach cebuli. Jajka ozdabiają z mamą, bo ja na to dziś wiele czasu nie mam – przyznaje Jolanta Sawicka. Jej zdaniem tradycyjne święta można zorganizować, nie zamęczając się siebie i bliskich wielodniową gonitwą. – To kwestia dobrej organizacji. Porządki, zakupy planuję i robię wcześniej – podkreśla. – Dla mnie największym wyzwaniem jest Wielka Sobota. Po południu wchodzę do kuchni na wiele godzin. Bo żur i wszystkie dania, o których wspomniałam, właśnie tego dnia przygotowuję. Schodzi do drugiej w nocy. O świcie wstaję na rezurekcję. Ten wysiłek jest dla mnie przyjemny. Przy wielu obowiązkach mam mało czasu dla rodziny, więc w święta nie chcę dłużej spać, chcę je z rodziną przeżywać.
Bo najważniejsze jest nie to, co „wydarza się” na stole, ale pomiędzy ludźmi.
– Moją wrażliwość ukształtowała baśń Andersena o dziewczynce z zapałkami, która w zimową, świąteczną noc zamarzła mijana przez obojętnych, strojnie ubranych ludzi. Dla mnie jej postać od zawsze jest symbolem naszej nieuwagi, tego, że w zagonieniu nie dostrzegamy innych – stwierdza Jolanta Sawicka. W każde święta obrazek z baśni wraca do niej ze szczególną wyrazistością, kiedy własny dom wypełnia radość bliskich, kolorowe stroiki i zapachy specjalnych dań. Dlatego stara się pukać z życzeniami do sąsiadów. Zapytać o zdrowie, samopoczucie. Wielkanoc to dobry czas, by zastanowić się, ile miłości możemy dać drugiemu człowiekowi każdego dnia. - To jest przecież sedno naszej chrześcijańskiej kultury – podsumowuje Jolanta Sawicka.
Reklama
Reklama
KRAJ
ŚWIAT
Reklama
Rozwiń
